Wiek partnera.

Czy kiedyś zastanawialiście się nad przesłankami dotyczącymi wyboru partnera ze względu na jego wiek?
Zagajona jednym artykułem postanowiłam poszperać i swoimi znaleziskami podzielić się z Wami.  Ze względu na nasze dotychczasowe doświadczenia, wychowanie lub uwarunkowania społeczne, dobór partnera pod kątem wieku przedstawić można następująco:

Wybaczone.

U większości z nas okres świąteczno-noworoczny obfituje w sentymentalne podróże do przeszłości. Chwile refleksji są na porządku dziennym. Czytając artykuł o wybaczaniu pomyślałam, że dziś napiszę właśnie o tym.
Na swoich barkach oprócz trudów dnia codziennego, oczekiwań i planów niesiemy również bagaż niewybaczonych krzywd. Wbrew pozorom najrzadziej wybaczamy sobie, budując na wyrzutach sumienia własną syzyfową drogę. A gdybyśmy mieli te "niewybaczone treści" spakować w plecak? Może obrazując nasze żale łatwiej byłoby wybaczyć? Zobacz siebie obładowanego dodatkowym kilkudziesięciokilogramowym balastem wędrującego po górskim szlaku. Działa?

En français

Są książki, które pomagają nam się rozwijać. Są książki, które kreują wyobraźnię. Są książki refleksyjne, które pomagają nam odkrywać wewnętrzne „ja”. Są też „świadome” książki, które budują naszą wiedzę ogólną. Są też mało wymagające, które mają niewiele przekazu natomiast mają pozwolić nam na chwilę oderwać się od rzeczywistości i zabić nudę (złożoność mojego życia w ostatnich miesiącach motywuje mnie do sięgania do pozycji w tej kategorii). Taką pozycją była moja ostatnia lektura- „Pewnego razu w Paryżu” Molly Hopkins. Miałam być tylko pośrednikiem w oddaniu tego tytułu, a jednak skusiłam się i przeczytałam. Co dało mi przeczytanie perypetii Evie Dexter?

Kilka uśmiechów, ciepłych myśli i chwil bujania w obłokach. Ktoś może mówić, że stratą czasu jest czytanie wyświechtanych książek. Skoro tak twierdzi, wcale nie musi ich czytać. Nie ma żadnego przymusu, ale ja nie mam obowiązku posiadania takowego  zdania. Mnie czasem „miłosne historie” przypominają o subtelnościach i magii życia. O tym jak ważni są przyjaciele, czasem zwariowani bardziej niż nam się wydaje wnoszą w nasze istnienie świeżość i fantazję.

Wesołych Świąt!

I czego kochani ja mam Wam życzyć w ten radosny czas? Magicznych i niesamowitych Świąt Bożego Narodzenia. Pełnych życzliwych ludzi i pozytywnej energii, której nigdy za wiele. Oby bogaty Mikołaj Was nie ominął a żeby skutki imprez świątecznych nie były zbyt uciążliwe. Wesołych Świąt!

Najważniejszy ASOT roku.

Post na koniec świata dziś będzie traktował o muzyce. Dokładnie o muzyce elektronicznej i najbardziej znanym i popularnym DJ`u na świecie, czyli o Arminie Van Buurenie. Dla tych, którzy planów "imprezowych" nie posiadają a Armin nie jest im obcy wspomnę tylko, że w Multikinie 31 stycznia 202 r. jest "Filmowe party sylwestrowe 2012" gdzie oprócz hitów kinowych takich jak: "Skyfall", "Nietykalni" czy długo wyczekiwany "Hobbit", będzie można zobaczyć jak wygląda życie najsłynniejszego DJ`a w dokumencie" A year with Armin Van Buuren". Pewnie część z Was zna lub słyszało o jego audycjach "A state of trance" popularnie zwanymi ASOT-ami. Wczoraj miało miejsce podsumowanie roku i w napięciu oczekiwałam na "Tune of the year".  Dla zdeklarowanych miłośników trance wieczór pełen napięcia i doznań muzycznych. Wiele z produkcji w " TOP 20" było moimi ulubionymi ( pogrubione, do osłuchu w zakładce "Muzycznie").

Wymagający dzień? Czy na pewno?

Załączony do posta obrazek to mój kącik świeczkowy. Zapewniam wszystkich niedowiarków, że absolutnie nie jest to miejsce kultu lub czci  żadnego bożka (Justin Bieber lub inna współczesna ikona czegoś tam). To żaden ołtarz a po prostu miejsce, gdzie mieszkają moi ulubieńcy. Prym wiedzie oczywiście największa o zapachu opium. Mieliście okazję palić takową? Jeśli nie, koniecznie spróbujcie.
Wtrącenie o świecach to w ramach relaksu po wydarzeniach dzisiejszego dnia. Po pierwsze bawiłam się w pilota oblatywacza, po tym jak mój pies (suka w sumie, ale to delikatnie niepolityczne) zgubiła "bieliznę". Tak, bieliznę dokładnie. Co roku w okresie świątecznym sunia jest ( tu ją subtelnie uczłowieczę) niedysponowana. Domyślasz się, na jakich punktach biegających na horyzoncie skupiony był mój wzrok. Miałam wrażenie, że moja psina jest jedyną  żeńską przedstawicielką psowatych na osiedlu.  Do tej pory nie mam wiedzy na temat, jak to zgubiła :/ Tak czy siak bielizny nie znalazłam. Czy sądzisz, że została zabrana przez jakiegoś fetyszystę? Wolę o tym nie myśleć.
Poza tym muszę się pochwalić. Dumna jestem przeokrutnie, ponieważ kolejny raz w życiu ( drugi chyba) nauczyłam się dzielenia pisemnego. Po dłuuugiej przerwie wcale nie było oczywiste, że będę w stanie pomóc. Dałam radę i w nagrodę (tak wiem, oszalałam) wieczorem przy kieliszku Bailey`s na miękkiej podusi umoszczę się w celach czytelniczych. Na tapecie jest kolejna książka o tym, że jak się chce to można. Jednak kombinatorstwo czasem słono kosztuje. "Pewnego razu w Paryżu" zaliczyłabym do pozycji niezbyt wymagających lektur, czyli idealnej na stresujący okres przedświąteczny.
Choinka już ustrojona na złoto (bogato), prezenty już nawet znalazły sobie miejsce, więc bez żadnych wyrzutów sumienia będę wieczorem oddawała się przyjemnościom.

Poranek świacą pachnący.

Zapach świec niezależnie od pory dnia mnie uspokaja. Są tacy, którzy wieczorne chwile samotności (lub odwrotnie) celebrują przy ich blasku. Dla mnie zdecydowanie ważniejszy jest aromat topniejącego wosku unoszący się w powietrzu. Fetysz zapachu? Chyba tak. Zresztą, kogo ja chcę oszukać. Zdecydowanie tak. To zapach jest na szczycie moich list. Im bardziej pudrowy, tym głębiej sięga do zakamarków mojej podświadomości. Dla tych, którzy lubią wizualizować powiem tak, w reakcji na zapachy moja dusza rozkwita jak skomplikowany kwiat.

Otulanie.

Dreszcz przebiegł mi po plecach i odchyliłam głowę w reakcji na zaskakujący dotyk . Od kolan przez uda poczułam energiczne i niezwykle stymulujące ocieranie. Mięśnie w okolicy podbrzusza napięły się w oczekiwaniu...Otulane biodra to kolejny krok na drodze do usatysfakcjonowania mojego, wygłodniałego i jakże hedonistycznego "ja". Dłonie znalazły się na lędźwiach kończąc rytuał. Właśnie dlatego noszę koronkową bieliznę.:)

Obsesje...

Zastanawiam się, czy każdy z nas posiada jakąś obsesję i na ile ona jest toksyczna dla naszego otoczenia. Ja zdecydowanie mam bzika na punkcie zapachów i książek . Mam to szczęście, że moje "obsesje" nie noszą znamion agresji. Czego nie można powiedzieć o wszystkich bzikach. U niektórych to już wręcz nerwica natręctw ;) Jeśli nie zauważamy tego i próbujemy jeszcze wszystkich wokół przekonać do "naszej racji" zaczyna dziać się źle. Jeszcze gorzej jeśli z bezsilności zaczynamy wariować i przeistaczamy się w choleryka, którego najbliżsi mają serdecznie dość. Znasz kogoś kto np. ma obsesję kontroli i inwigilacji? Taki delikwent swoją postawę tłumaczy potrzebą budowania bezpieczeństwa przez posiadanie wiedzy na każdy możliwy temat. Zaufanie za to jest pojęciem abstrakcyjnym. A może kogoś potocznie nazywanego pedantem? Czyściochem? Kto ma swoją wizję sterylnego mieszkania a dodatkowo oczekuje, że wszyscy oprócz tego, że muszą go rozumieć wezmą przykład i dokładnie skopiują pewne zachowania. Przekładanie, czyszczenie, wycieranie-motto dnia. Ja znam. Postanowiłam dziś o tym napisać, bo w sumie tylko tak mogę wyrazić swoje zdanie, bo "czyścioch" argumentów typu: to Twoja obsesja, Twoja spawa, ja mogę mieć inaczej-nie przyjmuje. Terroryzuje na wszystkie możliwe sposoby. I takim sposobem "kwaśna niedziela" staje się faktem. A szkoda, bo świąteczne porządki mogą też być czasem przyjemnym, pełnym rozmów i rodzinnego ciepła. Prawda?  Dbaj o to by Twoje bziki nie były źródłem patologii i stresu. Mniej histeryków w otoczeniu sobie i Tobie czytelniku Drogi życzę:)

Zimno (cz.III)

Przygotowanie danych na zarząd nie było zajęciem wymagającym. Jak tylko myśli uwalniały się od liczb i tabelek rozbiegały się w różnych kierunkach.
 Miała 32 lata i spełnienie (również fizyczne) powinno być codziennością. Powinno. Łatwiej byłoby jej znaleźć partnera na stałe gdyby nie to, czego doświadczyła z Nim. Patrick zawiesił wysoko poprzeczkę. Zniknął z jej życia, ale pozostawił ciągle gorące i żywe wspomnienia. Przez pierwsze dwa lata nawet nie chciała spojrzeć na innych mężczyzn. Każdy osobnik płci odmiennej- jak zwykła mawiać- wydawał się tanią kopią mężczyzny. Niewiele zmieniło się gdy zdecydowała się poznać kogoś nowego. Przez te kilka lat przez jej życie przewinęło się kilku mężczyzn, ale żaden nie zagościł na dłużej. Każdy z nich chciał. Nie chciała Marta. Znając smak pełnej satysfakcji, zadowolenia i pasji  nie chciała zadowolić się substytutami. Zamiast emocji była pospolitość. Zamiast mężczyzn byli chłopcy. Z zamyślenia wyrwał ją telefon, który odebrała nie zerkając kto dzwoni.
- Tak, słucham?- zawsze wydawało jej to głupim zwrotem i kolejny raz pomyślała, że musi to zmienić.
- Hej. Spotykamy się dziś u Karoliny. Nareszcie wyszła ze szpitala i podobno czuje się lepiej. Mała Oliwka też. Rozumiem, że idziesz? Mogę Cię zgarnąć po pracy i pojedziemy kupić coś małej.....- dalszego potoku słów Agaty, wypowiedzianych na jednym wdechu nie słyszała.
- Nie. Nie idę. Muszę zostać w pracy. A tak w ogóle to cześć. Przepraszam. Muszę kończyć- nerwowo się rozłączyła.
Rzadko bywała nieuprzejma. Na szczęście telefon nie zadzwonił ponownie. I tak by nie odebrała. Na pytania w stylu "co się stało?" "o co chodzi?" nie miała ochoty. Dziś funkcjonowała tylko po to, by poczuć rozkosz. 
- Minęła 15:00- powiedział aksamitny, męski głos w radio.
Kolejny głęboki oddech dotlenił jej ciało i umysł. Odnalazł również miejsca, które od dłuższego czasu były zapomniane...Nie chciała przyznać sama przed sobą jak jest rozbudzona. Tak jest łatwiej dotrwać. Ile by dała, by poczuć jego dłonie raz jeszcze. Oddałaby wszystko. Tylko On ją cieszył na prawdę. Sama świadomość tego, że żaden facet nie wprawi jej ciała i duszy w takie drgania była nie do zniesienie. Wegetacja bez turbulencji. Raz do roku wibracje. Tak to mogła określić.

Cynamonowe dźwięki.

Wieczory pachnące cynamonem zdecydowanie kojarzą mi się z okresem świątecznym. Jak np dziś: pakowanie prezentów, rzucanie się gwiazdkami, wstążkami. Ciepłe muzyczne dźwięki house ( zapraszam do części muzycznej mojego bloga). Cały pokój wypełnił się aromatem przypraw z grzanego wina. Lubicie tak? Nie zapomnijcie o romantycznych świecach itd. Jeśli czekasz na część III opowiadania, powinno pojawić się do końca tygodnia. Ciekawa jestem ( jak zawsze) Twoich opinii i uwag.

Zimno (cz. II)

Skupienie uwagi na raporcie było dziś nie lada wyczynem. Myśli niesforne wędrowały ku dzikiej namiętności, która pojawiała się jak co roku z pierwszym śniegiem. Zacisnęła uda mając nadzieję, że w ten sposób ugasi płonący ogień na styku ich złączenia. O 9:58 kończyła drukować to, co udało jej się przygotować. Była wilgotna nie tylko od potu, który zalał ją kiedy musiała siłować się z drukarką odmawiającą współpracy.
- Suszarka! Drukarka! Ja pie... - nie dokończyła.
Wybiegła z dokumentami w ręku. Na szczęście Dyrektor miał jakieś ważne spotkanie i nie musiała znosić jego obleśnego zachowania. Coraz częściej zastanawiała się nad zmianą pracy. Miała świadomość tego, że szef prędzej czy później zdecyduje się na bardziej odważne poczynania.
Weszła do toalety z zamiarem schłodzenia twarzy wodą. Była rozpalona. Otworzyła okno i przez chwilę z zamkniętymi oczami głęboko oddychała. Orzeźwiające powietrze jeszcze bardziej wyostrzyło jej zmysły. Jej wnętrze zaczęło pulsować domagając się zaspokojenia. Odruchowo zsunęła dłoń w kierunku swojego podbrzusza. Zatrzymała ją gwałtownie.
- Wytrzymam te pieprzone kilka godzin. I koniecznie muszę kupić baterie po pracy- pomyślała. Tradycji musi stać się zadość.
Minęło 6 lat. Cholernie długich lat. Miała nadzieję, że pożądanie i towarzyszące temu emocje będą blakły jak stare zdjęcia. Nic z tego. Każdego roku było tak samo intensywnie. Patrick-jej ucieleśnienie  pragnień, myśli. Zaczęła coraz częściej myśleć, że to był sen. Balansowała wtedy na granicy świadomości dzięki jego dłoniom, ustom. Fenomenalnie całował! Fenomenalnie ją wypełniał...
- Nie- skarciła się w myślach. Nie teraz, nie tutaj.
Jednak myśli o Nim wracały jak bumerang. Bez zamykania oczu potrafiła przywołać jego zapach. Zmysłowy, ostry. W ustach czuła jego smak. Smak jego ciała, które tak chętnie eksplorowała.
- Marta? Co się stało?
Nie słyszała jak wścibska Sylwia wchodzi do łazienki.
- Wyglądasz jakby rozkładało Cię przeziębienie- dodała zaniepokojona Pani życzliwa.
- Nic mi nie jest. Potrzebowałam chwili oddechu. Nic poza tym-odburknęła Marta.
Zamknęła okno i wróciła do swojego pokoju, by móc odliczać minuty do wyjścia z pracy. Skrzywiła się na myśl o zebraniu zarządu, na które musiała się stawić o 16:00. Wiedziała, że nie wyjdzie o czasie. Jej ciało zesztywniało w proteście.
Sięgnęła do torebki po wodę. W małej zapinanej na zamek kieszeni ukryty był jedyny, namacalny dowód tamtego czasu. Wyjęła zdjęcie zrobione w automacie fotograficznym. Dwa ujęcia ich uśmiechniętych twarzy. Jego ciemna karnacja cudownie kontrastowała z jej alabastrową cerą. Był taki seksowny z tym zawadiackim spojrzeniem, które zauważyła jak tylko Go poznała. Po plecach przeszedł dreszcz i bezwarunkowo jęknęła, czując jak jej "diamond"-tak on nazywał jej czuły punkt- twardnieje. Tak miało pozostać do powrotu z pracy.

Zimno. (cz.I)

Nadeszła zima. Czy Marta na nią czekała? Oczywiście. To zima kilka lat temu przyniosła jej doświadczenia,  do dziś odciskające się na jej rzeczywistości. Z sentymentem i subtelnym uśmiechem wraca wspomnieniami do tamtych chwil zawsze wtedy, gdy płatki śniegu rozpuszczają się na jej nosie. Zdarzyło się to dziś, właśnie wtedy kiedy już była spóźniona do pracy przez zepsutą suszarkę. Jeszcze wilgotne włosy schowała pod szal i energicznie pomaszerowała mając nadzieję, że nikt nie będzie jej potrzebował z samego rana. Śnieg pokrzyżował te plany.

Dotknęłam...

Dotknęłam...moja dłoń ujęła tą jędrność...Sam zapach był kusząco owocowy i podkręcił moje zmysły. Nie mogło to wywołać innej reakcji jak chęć spróbowania i rozsmakowania się w rozkoszy. Nacieszyłam oczy niezwykle precyzyjnym kształtem. Kusił? Bardzo! Wielkość idealna, w sam raz do skosztowania. Głęboki oddech... Moje usta na samą myśl stały się nabrzmiałe i odruchowo zagryzłam dolną wargę wodzona na pokuszenie. Zamknęłam oczy. Nieśpiesznie celebrując ten moment dotknęłam ustami delikatnych włosków..Uwrażliwiły moje usta i tak bardzo czułe na bodźce. Pod wpływem sprężystości muśniętej językiem otworzyłam oczy . Skosztowałam narastającą wilgoć, która rozochociła mnie na dobre.  Zachłannie spijałam to co było mi dawane. Smak był tylko dopełnieniem.

I pomyśleć ile przyjemności może dać brzoskwinia...

Czy fantazja jest nam potrzebna?

Moja Droga, a dziś chyba bardziej moje Drogi też:).
 Która z nas nie chciałaby poczuć się jak księżniczka? Być adorowaną ...Odczuwać niegasnące pożądanie... Chyba tylko te, które jakimś sposobem (magicznym zapewne) to znalazły. Cała reszta musi niestety zadowolić się pożywką dla swojej fantazji w postaci książki, filmu. Same przed sobą czasem nie przyznajemy się, że chcemy być "delikatnymi" kobietkami a  usatysfakcjonowana singielka  jest tylko rolą odgrywaną na co dzień. Świadome kobiety doskonale radzące sobie ze wszystkim to często forma reakcji obronnej na kiepskie doświadczenia i mało wyrafinowane dotychczasowe doznania. W środku jesteśmy jak mięciutka kaczuszka do kąpieli. Fenomen książek typu "50 twarzy Greya", "Za sceną" czy ostatnio czytany przeze mnie "Dotyk Crossa" polega na tym, że budzi emocje, których nam brakuje. Których możemy być nawet totalnie nieświadome. Zdecydowany, charyzmatyczny mężczyzna, który samym spojrzeniem zwala nas z nóg. Pożądanie, które rozpala ciało i budząca się uśpiona gdzieś seksualność. Dlatego tak chętnie przenosimy się w świat fikcji literackiej, pozwalając się porwać wyobraźni i odpłynąć na moment. Powrót z takiej perspektywy do rzeczywistości  uzmysławia wyrzeczenia i faktyczne pragnienia. Czy jest bolesny? Jestem przekonana, że w wielu przypadkach tak się dzieje. Jak zwykle jest i pozytywna tego strona. Jaka? Przeanalizujemy swoje oczekiwania (często wygórowane), spojrzymy na siebie z innej perspektywy. Zapragniemy finezyjnych (bądź prostych) wrażeń. Będą też takie, które nabiorą przekonania, że dla własnego bezpieczeństwa brak takich eksperymentów jest wskazany. Czyż to nie piękne, że jest cały wachlarz możliwości? Nie wiemy nigdy jak nasza fantazja wpłynie na naszą rzeczywistość. Czego dowiemy się o sobie? Co odkryjemy?Dlatego ja szukam i czytelniczych i muzycznych inspiracji dla mojego JA i poznaję siebie. Co sprawia mi nieukrywaną radość. Macie podobnie?

Organizacja Świąt-start!

Najgorszy miesiąc roku wg wszelkich badań za nami. Listopad to najbardziej szary, depresyjny czas w roku-podobno. Mamy już grudzień, pierwsze płatki śniegu już widziane i co dziwne chyba już tęsknię za tym, żeby biały puch pokrył ziemię (oczywiście max 10 cm) i delikatnie go przymroził. Zdecydowanie nie mam już ochoty na mgły, deszcze i szarzyznę. Pewnie Ty też. Gdyby nie znajomi, filmy i oczywiście książki, które pomagają mi znaleźć się w zupełnie innym miejscu znalazłabym się na kozetce psychoterapeuty.